Pięknie nam się udały parafialne uroczystości jubileuszowo - odpustowe. Chciałbym raz jeszcze wyrazić moją wdzięczność. Wielu z Was, choć fizycznie nie uczestniczyło w Eucharystii, to jednak łączyło się z nami duchowo, modląc się z nami i za nas. Bardzo serdecznie za to dziękuję.
Najdostojniejszy Księże Prymasie, Drogi Ojcze!
W homilii wspomniał Ksiądz Prymas o lęku, niepokoju, zniechęceniu i przygnębieniu oraz frustracji, jakie towarzyszyły uczniom Chrystusa w pierwszych dniach po zmartwychwstaniu. Ten lęk, podejmowane próby ucieczki, zamknięcia się na świat i drugiego człowieka są także nieobce i nam, zarówno w naszym życiu osobistym, jak i w życiu parafialnym i - szerzej - eklezjalnym, tzn. kościelnym. Lęk ten czasem paraliżuje. Czasem może być zabójczy. Lęk, który czasem rodzi się z lęku innych, nierzadko z lęku tych, do których idziemy z Dobrą Nowiną.
Podobne doświadczenia były nieobce naszemu Patronowi. Św. Wojciech wyruszył do tych, z którymi mógł zacząć wszystko od początku. Może chciał u nich osiąść, założyć pustelnie, opowiadać o dobrym Bogu przez benedyktyńskie ideały: modlitwą i pracą. Zabił go tak naprawdę lęk tych, do których poszedł – lęk przed zmianą, pogański religijny fundamentalizm, pogląd, że ma być tak, jak zawsze było, a nie tak jak być powinno.
Dlatego w naszej parafii staramy się nie ulegać lękowi; staramy się nie bać nowości i zmian, do których wzywa nas Ewangelia. Nie bać się też odważnego podejmowania drogi, którą wskazuje nam papież Franciszek. Jesteśmy ostrożni, by nie wpadać w zabójczy religijny fundamentalizm. Św. Wojciech uczy nas – tworzących polską parafię w sercu Londynu – że jeśli ktoś nie chce nas słuchać, mamy być konsekwentni, ale nie w mówieniu. Po prostu mamy być tu gdzie jesteśmy i robić to, co do nas należy. Nie przekonanie kogoś jest największą wartością, ale wierność prawdzie.
Obecność Księdza Prymasa w naszej wspólnocie, w tym tak ważnym dla nas dniu, jest dla nas pokrzepiająca, motywuje nas do działania i dodaje odwagi. Wierzymy, że nasze dzisiejsze eucharystyczne spotkanie zaowocuje w życiu naszej parafii, a przede wszystkim – cytując słowa Ojca Świętego przywołane w homilii przez Księdza Prymasa – zaowocuje naszym odważnym świadectwem ewangelicznym składanym Chrystusowi w codziennym życiu. Dziękujemy, Ojcze, za Twoją obecność! Za nadzieję! Za odwagę!
Odwaga to słowo kluczowe, które pojawia się natychmiast, gdy myślimy lub mówimy o naszym bratnim narodzie ukraińskim. Odwaga, która nas onieśmiela. Odwaga, która nas przemienia. Odwaga, która nas zawstydza. Dziękuję Księdzu Biskupowi Kenneth’owi Nowakowskiemu, synowi odważnego narodu ukraińskiego, za jego obecność i świętowanie razem z nami. Tym bardziej jestem wdzięczny, że przecież dzisiaj Ksiądz Biskup, wraz ze swoim Kościołem, świętuje najważniejsze wydarzenie historii wszechświata – Zmartwychwstanie Pana. Христос Воскрес! (Chrystos Voskres! Chrystus Zmartwychwstał!) - „Воістину Воскрес” (Voistynu Voskres! Prawdziwie Zmartwychwstał). Велике спасибі! (Valyke spasybi!) Dziękuję bardzo!
Za odwagę przyjęcia obcego, innego i nieznanego pod swój dach, dziękuję naszym gospodarzom – ks. Paulowi Bagott’owi i ks. Jamesowi Chagwidden’owi. Szczególne podziękowania wyrażam Księdzu Biskupowi Jonathan’owi Baker’owi i składam je na ręce jego delegata – Księdza Archidiakona Luke Millera. Ufam, że nasi Święci Patronowie, a zarazem święci niepodzielonego jeszcze Kościoła – Św. Kutbert i Św. Wojciech – będą dla nas inspiracją i źródłem odwagi w dalszym poszukiwaniu tego, co nas łączy i pokonywaniu tego, co dzieli.
Dziękuję wszystkim kapłanom, siostrom zakonnym i służbie liturgicznej – dzisiaj w wydaniu ekumenicznym – katolicko-anglikańskim. Dziękuję organistom - Kornelii Ochockiej i Jakubowi Kościńskiemu. Dziękuję naszemu parafialnemu chórowi "Coro dell'Angelo" pod dyrekcją Wioletty Gawary. Dziękuję góralom ze Związku Podhalan w Wielkiej Brytanii. Szczególne słowa podziękowania kieruję do zastępczyni burmistrza dzielnicy Kensington & Chelsea – Pani Janet Evans. Proszę również o przekazanie serdecznych pozdrowień Panu Burmistrzowi. Dziękuję obecnym tutaj reprezentantom brytyjskiego Parlamentu oraz Ambasady i Konsulatu Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie. Dziękuję przedstawicielom organizacji, stowarzyszeń, grup i wspólnot. Dziękuję przedstawicielom świata mediów. Dziękuję w końcu wszystkim członkom naszej Rady Parafialnej, którzy są dla mnie ogromnym wsparciem i umocnieniem w chwilach strapienia i lęku. Dziękuję Wam wszystkim, Kochani, za Waszą obecność, a przede wszystkim za Waszą modlitwę.
Św. Wojciech przed wiekami, a papież Franciszek dzisiaj – niezmiennie uczą nas, że nie można się bać zmian i lękać popełnienia błędów. Pisze papież Franciszek w adhortacji „Evangelii gaudium” – „Mam nadzieję, że zamiast lęku przed pomyleniem się, będziemy się kierować lękiem przed zamknięciem się w strukturach dostarczających nam fałszywej ochrony, lękiem przed przepisami czyniącymi nas nieubłaganymi sędziami, lękiem przed przyzwyczajeniami, w których czujemy się spokojni”.
Drodzy Bracia i Siostry, nie lękajcie się! Jest z nami Bóg. Bóg hojny, Bóg bogaty w swoim miłosierdziu. Bóg, który uczy nas wiary w swą bezgraniczną miłość do nas.
Nie lękajmy się!
Link do przepięknych zdjęć autorstwa Marcina Mazura:
https://www.flickr.com/photos/catholicism/albums/72177720307544381
